Ես և ծառը ծերանում ենք հավասարաչափ.
բայց ծառը դրանից ողբերգություն չի սարքում
և ամեն աշնանամուտին
բանաստեղծություններ չի գրում տերևաթափի մասին:
Ես և ծառն ունենք ընդհանրություններ.
սիրում ենք պճնվել և գեղեցիկ լինել մահու չափ.
բայց ես թույլ չեմ տալիս,
որ պատահական մարդիկ
տապից հովանան իմ ստվերում:
Իմ ու ծառի միջև մի օր չի լինի ոչ մի էական տարբերություն`
առավելապես ձևի և բովանդակության տեսանկյունից.
Մենք պատվանդան կլինենք այլոց քայլերի և արմատների համար.
Բայց առայժմ
Ծաղկում ենք միասին,
Շփվում հազվադեպ`
Անտեղյակ միմյանց մտորումներին,
Աննկատ ու լուռ
Եվ չափազանց
կանաչ:
