«Մինի-համերգ» «Մանանա» ծրագրի շրջանակներում

***

Երազանքներս դասավորում եմ ճանապարհներին

Ու հրաժեշտից առաջ ուզում եմ մի փոքր լռել,

Հերթական անգամ հարգանքից դրդված բառեր չեն դիպչում

Երազանքներիս՝ քամուց օրորվող անշունչ թևերին:

Այս պատերազմին հայտարարում եմ ավելի քան վերջ,

Իրականության հաղթանակ ընդդեմ երազանքների,

Ես վայր եմ դնում զենքերն իմ բոլոր ու անվերադարձ,

Ողջույն քեզ, աշխա'րհ, իրականության մենաստաններից:

Երազանքներս դասավորել եմ ճանապարհներին,

Ուր անմտորեն թևերն է բախում վերջինը՝ դեռ տաք,

Դրանցո'վ գտեք թատրոնն իմ առանց դերասանների,

Թաքստոցը հոգուս, ուր ես ապրում եմ իբրև երազանք:

2008

***

Չափավոր խելագարություն է, սիրելիս.

կանցնի, չմտածես, կանցնի:

Կվերադառնանք քո փափագած անդունդը՝

տագնապներից, կրքից հեռու:

Չափավոր վաղեմության մոտիվներ են.

վայելում ենք շեղումը օրվա:

Հավերժի պատկերն ու անունը

փոխում ենք վայրկյանը մեկ.

Կանցնի, չմտածես, կանցնի:

Մի օր, երբ գանք սկզբնակետին՝

սնուցված այսօրվա տագնապով,

մեր բոլոր խոստումներ-պատքերը

իրենց դերը լիովին կկորցնեն:

Սիրելիս, չափավոր երջանկություն է,

չափավոր վախեր են, որ կանցնեն...

***

Ես և ծառը ծերանում ենք հավասարաչափ.

բայց ծառը դրանից ողբերգություն չի սարքում

և ամեն աշնանամուտին

բանաստեղծություններ չի գրում տերևաթափի մասին:

Ես և ծառն ունենք ընդհանրություններ.

սիրում ենք պճնվել և գեղեցիկ լինել մահու չափ.

բայց ես թույլ չեմ տալիս,

որ պատահական մարդիկ

տապից հովանան իմ ստվերում:

Իմ ու ծառի միջև մի օր չի լինի ոչ մի էական տարբերություն`

առավելապես ձևի և բովանդակության տեսանկյունից.

Մենք պատվանդան կլինենք այլոց քայլերի և արմատների համար.

Բայց առայժմ

Ծաղկում ենք միասին,

Շփվում հազվադեպ`

Անտեղյակ միմյանց մտորումներին,

Աննկատ ու լուռ

Եվ չափազանց

կանաչ:

Անշտապ հանգցրի

Անշտապ հանգցրի կարոտը հոգուդ.

ու շնչիս քամին սլացավ թեթև

գլխավերևով ծածանվող սիրուդ:

Հանգցրեց դանդաղ` ջերմ փաղաքշելով,

Որ չվնասվեն արմատներն ամուր`

Ուրիշ անձրևից զարթնելու համար:

Հարատևելու ճիգերը համառ

Տեղի տվեցին վերջնականապես

քնքշության դիմաց իմ հեռացումի:

Ու մարեց քամին ինչ-որ եզերքում`

իր հետ տանելով պատառիկները

քո այրված սիրո ծուխ-մոռացումի:

Այստեղ դու չկաս

Այստեղ դու չկաս:

Մարդկային հոգու բութ ծուլությունը

գործնականության դիմակ է կրում:

Գոյության ծաղկի թերթիկներն եմ թույլ

պոկում մեկ առ մեկ.

Այստեղ դու չկաս:

Եվ ապրող հոգու վազքի կարիքը

Դառնում է շարժման անհարկի աղմուկ:

Եվ ո’չ մի նոր բառ իմաստության մեջ,

ո’չ մի բառ պակաս:

Ես մոլորակը այս պիտի փոխեմ` գուցե ուրիշով.

Այստեղ դու չկաս: