Անշտապ հանգցրի կարոտը հոգուդ.
ու շնչիս քամին սլացավ թեթև
գլխավերևով ծածանվող սիրուդ:
Հանգցրեց դանդաղ` ջերմ փաղաքշելով,
Որ չվնասվեն արմատներն ամուր`
Ուրիշ անձրևից զարթնելու համար:
Հարատևելու ճիգերը համառ
Տեղի տվեցին վերջնականապես
քնքշության դիմաց իմ հեռացումի:
Ու մարեց քամին ինչ-որ եզերքում`
իր հետ տանելով պատառիկները
քո այրված սիրո ծուխ-մոռացումի:
No comments:
Post a Comment