Ինձ մի’ մոռացիր…
Ես մոռանում եմ ապրելը արդեն,
Ինձ եմ մոռանում մութ անկողնու մեջ
Ու հեռանում եմ լրիվ մեն-մենակ:
Ինձ մի’ մոռացիր.
Ինձ թռչուններն են անգամ մոռացել
Եվ քայլերիցս էլ չեն խուսափում:
Ու հայելին էլ կույր է ձևանում,
Իբրև թե ոչ ոք չի կանգնած իր դեմ,
Եվ հայելու մեջ դեմքիս փոխարեն
Անձրև է միայն մեղմորեն կաթում:
Շնչառությունս չի լսում ոչ ոք,
Եվ ես ոչ ոքի էլ չեմ ներշնչում
Ինձ բարևելու ցանկությունը մեծ…
Ու սառնություն կա իմ հայացքի մեջ,
Եվ իմ աչքերով աշունն է նայում,
Իսկ ես աշնանն եմ լուռ հյուրընկալում
Արևից փախչող երազներիս մեջ:
Գոնե դու հիշիր, թե ես մոռանամ,
Որ ես իսկապես ներկա եմ եղել,
Այդ հիմա’ եմ ես էությամբ աշուն,
Թե չէ աշունը ես շա’տ եմ սիրել…
Հայելու պահը դուրըս շատ եկավ... նախանձեցի մտքիդ թռիչքին...
ReplyDelete^_^ այս ֆեյսբուքյան սմայլիկով, «բայց մեծ սրտով»` շնորհակալություն, Արթուր սարկավագ :))
ReplyDeleteՈրքա~ն թախծոտ էր, Նունե ջան, մի պահ գրասենյակս թախիծով ու աշնան տերևներով լցվեց...
ReplyDeleteՀաճելի էր ընթերցելը:
:) թախիծի մասին գրելուց հետո ներսում միայն ուրախություն է մնում :)
ReplyDelete