Հասարակական ժպիտը մի կողմ

Հասարակական ժպիտը մի կողմ`

ինչու՞ չտոնել տարեդարձը մեր

հավերժ տխրության.

Աշունն է գալիս բոլորին հայտնի ճանապարհներով,

վստահությունը կորչում է ինչ-որ անհայտ ուղղությամբ:

Ժամանակն այրեց ոտնահետքերը,

բացեց գրեթե մաքուր արահետ`

դեպի դարձելի 

հավերժությունը,

ներկեց սպիները բնական գույնով.

Սակայն ետ նայեց նորից աշունը`

Հզորությունը իր հիշեցնելով:

Ամեն աշնան հետ մի քիչ պարտվելով,

Իսկ ընդհանրապես` քայլելով առաջ

Գրեթե մաքուր իմ արահետով`

Նմանվեցի ես իմ ժամանակին,

Անտարբեր, հեգնոտ ու ներող դարձա.

Ես կորցրի քեզ իմ իսկ օրագրում,

Եվ փորձությանը դու չընդդիմացար…