Պոեզիա գրելուց առաջ

***
Պոեզիա  գրելուց առաջ,-

մոտավորապես ասում էր Հասմիկ Հակոբյանի

գաղափարախոսությունը,-

պետք է լվանալ ձեռքերը

և առհասարակ մոռանալ այն ամենն, ինչ գիտես

պոեզիայի մասին:

(«Մեղեդայնություն», «պաթետիկ թախիծ» և «ռիթմ»

նշվում են վերջին անգամ` ընդգծելու համար

սեփական անպետքությունը:)

Եվ ուրեմն, պոեզիա գրելուց հետո,

շարունակում էր գաղափարախոսությունը, -

պետք է պարզվի, որ ասելիքդ,

ասված է քմծիծաղով:

Մտմտում էի`

հիշելով երանությունը այն օրերի,

երբ պոետները ծնվում էին գյուղերում

ու ավարտում ծխական դպրոցներ,

երբ հարգանքից պապանձվում էր լեզուն,

ու երբ պոեզիան

հնչում էր պաթոսով,

ամենայն լրջությամբ:

Դրանից հետո

տարիներն անցան`

իրարից առաջ ընկնելով,

ու մինչ մեծանում էին բոլորը,

հավանաբար այդ ընթացքում

անդառնալի ինչ-որ բաներ եղան,

ու այլևս հոգնեցուցիչ է

պոեզիան

ռիթմիկ,

քնքուշ,

հուզական

ու պաթետիկ:

Այն, ինչ ես գրում եմ հիմա,

միանշանակ անվանվում է բանաստեղծություն`

համարժեքներից ոչ լավ ու ոչ վատ:

Ինչ կա որ:

Ուրեմն, ինչու՞ եմ տխրում ես այսքան:

Եկող հինգշաբթի

կարիք չի լինի,

որ աքաղաղը կանչի երեք անգամ,

գրական քննարկումը նորից

կվերափոխվի սուրճի սեղանի,

և մոտավորապես բոլորը կկիսեն

գաղափարախոսությունը

Հասմիկ Հակոբյանի: