* * *

… Արդյոք կերա՞ր այն ծառի պտղից, որից պատվիրել էի, որ չուտես:

…Այս կինը, որ տվեցիր ինձ, նա’ տվեց ինձ ծառի պտղից, և ես կերա:

…Ու Եվան, հաստատ, ավելի ցավեց

Ամուսնու հավետ կորստի համար,

Քան թե դրախտի և կամ Աստծո…

Օրը ամփոփվեց սենյակիս ներսում,

Ուրեմն դրսում մթնել է արդեն.

Իմ տխրությունը վնասակար չէ

Առողջությանը ոչ իմ, ոչ էլ քո:

Թույլ տուր մի փոքր զգալ էությունս,

Մի քիչ արտասվել կանանց նախամոր

Վշտերի համար.

Նույնիսկ դրախտում` երջանկության մեջ,

Նա երազում էր

Երազել նորից`

Ոսկե վանդակի դուռը բացելով:

Միայն ամուսնու փոքրոգությունը

Հավիտյան կողպեց դռները բոլոր`

ալֆայից մինչև օմեգա և մահ:

Որպես հերթական անհաղորդ Ադամ`

Դու չես լսում ինձ,

իմ կանխորոշված հավերժ բարեկամ,

առասպելաբար վաղեմի ընկեր.

մեր միությունը խորտակված էր դեռ

աստվածաշնչյան սուրբ ճշմարտությամբ…