Անշտապ հանգցրի

Անշտապ հանգցրի կարոտը հոգուդ.

ու շնչիս քամին սլացավ թեթև

գլխավերևով ծածանվող սիրուդ:

Հանգցրեց դանդաղ` ջերմ փաղաքշելով,

Որ չվնասվեն արմատներն ամուր`

Ուրիշ անձրևից զարթնելու համար:

Հարատևելու ճիգերը համառ

Տեղի տվեցին վերջնականապես

քնքշության դիմաց իմ հեռացումի:

Ու մարեց քամին ինչ-որ եզերքում`

իր հետ տանելով պատառիկները

քո այրված սիրո ծուխ-մոռացումի:

Այստեղ դու չկաս

Այստեղ դու չկաս:

Մարդկային հոգու բութ ծուլությունը

գործնականության դիմակ է կրում:

Գոյության ծաղկի թերթիկներն եմ թույլ

պոկում մեկ առ մեկ.

Այստեղ դու չկաս:

Եվ ապրող հոգու վազքի կարիքը

Դառնում է շարժման անհարկի աղմուկ:

Եվ ո’չ մի նոր բառ իմաստության մեջ,

ո’չ մի բառ պակաս:

Ես մոլորակը այս պիտի փոխեմ` գուցե ուրիշով.

Այստեղ դու չկաս:

Անտարբեր ու լուրջ

Շենքերը նորից իրար են նայում

անտարբեր ու լուրջ,

լուրջ ու անտարբեր.

Արձակուրդներից հին հագուստները

վերադառնում են`

նորից չմաշված:

Եվ մարդիկ էլի հագնում են դրանք,

Հագնում են դրանք լուրջ ու անտարբեր,

Եվ ինչ-որ մեկի կանչող հայացքին

պատասխանում են անտարբեր ու լուրջ:

Բայց այդ ամենը ինձ հետ կապ չունի,

Աշխարհը ու ես ապրում ենք իբրև

նոր հարևաններ.

Եվ զարմանում ենք միշտ հանդիպելիս,

Քմծիծաղում ենք` լուրջ ու անտարբեր:

Հասարակական ժպիտը մի կողմ

Հասարակական ժպիտը մի կողմ`

ինչու՞ չտոնել տարեդարձը մեր

հավերժ տխրության.

Աշունն է գալիս բոլորին հայտնի ճանապարհներով,

վստահությունը կորչում է ինչ-որ անհայտ ուղղությամբ:

Ժամանակն այրեց ոտնահետքերը,

բացեց գրեթե մաքուր արահետ`

դեպի դարձելի 

հավերժությունը,

ներկեց սպիները բնական գույնով.

Սակայն ետ նայեց նորից աշունը`

Հզորությունը իր հիշեցնելով:

Ամեն աշնան հետ մի քիչ պարտվելով,

Իսկ ընդհանրապես` քայլելով առաջ

Գրեթե մաքուր իմ արահետով`

Նմանվեցի ես իմ ժամանակին,

Անտարբեր, հեգնոտ ու ներող դարձա.

Ես կորցրի քեզ իմ իսկ օրագրում,

Եվ փորձությանը դու չընդդիմացար…

 

Ինձ մի' մոռացիր...

Ինձ մի’ մոռացիր…

Ես մոռանում եմ ապրելը արդեն,

Ինձ եմ մոռանում մութ անկողնու մեջ

Ու հեռանում եմ լրիվ մեն-մենակ:

Ինձ մի’ մոռացիր.

Ինձ թռչուններն են անգամ մոռացել

Եվ քայլերիցս էլ չեն խուսափում:

Ու հայելին էլ կույր է ձևանում,

Իբրև թե ոչ ոք չի կանգնած իր դեմ,

Եվ հայելու մեջ դեմքիս փոխարեն

Անձրև է միայն մեղմորեն կաթում:

Շնչառությունս չի լսում ոչ ոք,

Եվ ես ոչ ոքի էլ չեմ ներշնչում

Ինձ բարևելու ցանկությունը մեծ…

Ու սառնություն կա իմ հայացքի մեջ,

Եվ իմ աչքերով աշունն է նայում,

Իսկ ես աշնանն եմ լուռ հյուրընկալում

Արևից փախչող երազներիս մեջ:

Գոնե դու հիշիր, թե ես մոռանամ,

Որ ես իսկապես ներկա եմ եղել,

Այդ հիմա’ եմ ես էությամբ աշուն,

Թե չէ աշունը ես շա’տ եմ սիրել…