***

Կյանքը, որ դու ապրում ես առանց ինձ,

հավանաբար ինչ-որ հմայք ունի,

հակառակ դեպքում ճանապարհներս կգամվեին

քո հիշողության մանրաթելերով,

և ես չէի սլանա այնպիսի թեթևությամբ,

ասես ոչինչ չեմ թողել ուսերիս հետևում:

Կյանքը, որ դու ապրում էիր ինձնով,

Միևնույն խառնաշփոթն էր:

Իսկ իմ կյանքը հիմա խումհար է,

Ուր գլխացավը հետևանք չէ տոնախմբության,

հակառակ դեպքում որտեղի՞ց այս դառնահամն ու

ափսոսանքը

ավելորդ խմած վերջին մի քանի բաժակի համար:

***

 Ծանր հարվածից ընկրկածները որոշում են լինել անչափ երջանիկ:

 Ու ցավը նրանց զսպանակի պես նետում է բուռն

 երանության մեջ:

 Նրանք հարձակվում և վայելում են

 բարկացած ինչ-որ խաղաղություն՝

 չունենալով հանգիստ

 ոչ մի րոպե:

 Իսկ ես արդուկում եմ բոլոր ցավերը ու հաճույքները.

 անընտել չմնա թող ոչինչ,

 Ամեն ինչ մերն է:

 Ամեն ինչ մերն է:

 Ամեն ինչ մերն է:

 Ամեն ինչ:

Ստեղծագործության ներկայացում Ժնևի հայկական համայնքում. 22 ապրիլի, 2013թ. – Presentation in Geneva, Armenian Community, 22 April 2013

***

  Երբ սկսեցինք մեր ամրոցը կառուցել,

  ես գիտեի` որ քարից է այն քանդվելու,

  քարը շատ մոտ էր հիմքին,

  ես փորձում էի այդ կողմ չնայել:

  Ամեն ինչ անթերի էր, սիրելիս,

  չափազանց արագ կառուցեցինք,

  և երբ պատերը երերացին,

  անգամ ամրոցի վերջին շնչում

  ես անթարթ նայում էի քարերին,

  որ ամուր էին

  պահել ամրոցը

  և փլուզվեցին ամենավերջում:

***

Մորս փնտրում եմ
Տան սենյակներում,
Մտնում պատշգամբ,
Դուրս գալիս փողոց,
Մեկ առ մեկ շրջում քաղաքի բոլոր
Անկյունները այն,
Որտեղ կարող եմ
Նրան հանդիպել:
Երեկոյան կողմ
Հին ընկերուհուն
Տեսնում եմ նրա.
«Դու չգիտե՞ս, որ
Մայրը շատ վաղուց
Մահացել է քո»:
Ջղակծկումով արթնանում եմ ես
Ծանր երազից:
- Վեր կաց, թեյ խմենք, - ասում է մայրս:
- Թող քիչ էլ քնեմ, - ասում եմ ես: