Կապույտ առավոտ ու մեռնող գիշեր,
Աստիճանաբար սթափվող մենություն,
Մի գլուխ` ցավե¯ր, ապրումնե¯ր, հուշե¯ր,
Հին վարկածների վերջնական հերքում:
Մի պահ բերկրանքի ցավոտ արթնացում,
Հին սկավառակում` օրհնյալ ժապավեն,
Ժապավենի մեջ` ինչ-որ պատմություն,
Հանուն ուրիշի գրված ռեքվիեմ:
Մի տխուր, բայց ջերմ խաղի վերջաբան,
Ամեն առավոտ արթնացող վերքեր,
Ամեն օրվա հետ ծնվող վախճանում`
Անվերջ փնտրվող երազի հետքեր...
Նունե ջան, այս ինչ դիպուկ էր:
ReplyDeleteԵս զգացել եմ այս ամենը, ու դու էլ ես զգացել...
Կարծես իմ օրագրից պոկված էջ լիներ:
Կեցցես
Հուզվեցի
Արմինե Աբրահամյան
Շնորհակալություն, Արմինե ջան, բոլորս նույնն ենք, բոլորիս միջով էլ ճանապարհները տանում են դեպի «Հռոմ» :)
ReplyDeleteՀանուն ուրիշի գրված ռեքվիեմ:
ReplyDelete:)
ReplyDelete